محمدعلی شیرخانی1*، غلام سرور صفایی2**
روابط اقتصادی ایران و افغانستان، پس از نابودی حکومت طالبان و شکل‌گیری نظام نوین سیاسی (از سال 2001 به این‌سو) بر مبنای آمارهای بانک جهانی، وزارت اقتصاد ایران و وزارت مالیه افغانستان روند روبه رشدی داشته است. مهم‌ترین جاذبه‌های سرمایه‌گذاری برای ایران در افغانستان عبارت‌اند از: نزدیکی مسافت، زبان مشترک، بازار بکر و سی‌وپنج میلیونی افغانستان، قوانین سهل و آسان تجارت و ثبت شرکت در این کشور. افغانستان نیز به دلایل سطح بالای تکنولوژی، دانش فنی، امنیت پایدار، کیفیت کالاهای ایرانی در مقایسه با سایر کشورهای منطقه علاقه‌مند به توسعه روابط اقتصادی با ایران است. در این پژوهش به این پرسش پاسخ داده خواهد شد که روابط اقتصادی ایران و افغانستان که طی بازه زمانی (2017-2001) سیر صعودی داشته است، چگونه می‌تواند تداوم‌یافته و رشد نماید؟ لذا این فرضیه قابل طرح است که پایداری روابط اقتصادی ایران و افغانستان، فقط براساس منافع مشترک و دوجانبه ممکن و مقدور است، نه کمک‌های یک‌جانبه ایران به افغانستان. به همین منظور این پژوهش با مبنا قرار دادن نظریات همگرایی به‌عنوان چهارچوب نظری تحقیق، به زمینه‌ها و پروژه‌های مهم اقتصادی که منافع مشترک اقتصادی دو کشور را تأمین می‌کند می‌پردازد و مزیت‌های نسبی اقتصادی دو کشور را ضامن بقاء و تداوم رابطه دو کشور می‌داند.
واژه‌های کلیدی: ایران، افغانستان، منافع مشترک، روابط اقتصادی، مزیت‌های نسبی
اشتراک گذاری :
